Column Biro-Biro

Uit De Telegraaf van vandaag.
------------------------------------------------------------------------------
Brazilië krijgt nog een zware dobber aan de beoogde plek in de top tien van de medailletabel. Terwijl de sportprestaties van het gastland een beetje tegenvallen, stelen de lokale fans de show tijdens de Spelen.

Veel olympische sporten zijn weliswaar abracadabra voor het País do Futebol. De beleving op de tribunes bij onbekende disciplines als schermen blijkt er niet minder om. De 'torcida' haalt decibelniveaus die niet zouden misstaan op een groot voetbaltoernooi.

Als er geen Braziliaans belang op het spel staat, dan verzinnen de toeschouwers dat wel. Zo werd de Letse beachvolleyballer Aleksandrs Samoilovs als een superster onthaald op de Copacabana. Zijn lange blonde lokken deden het publiek denken aan Biro-Biro, een Braziliaanse voetbalheld uit de jaren tachtig. "Biro-Biro!", werd de verbaasde Let toegezongen.

Er zitten wel enkele patronen in het grillige gedrag van de lokale fans. Underdogs krijgen in principe de voorkeur, tenzij ze een Argentijns of Russisch paspoort bezitten. Zelden werden voetbalvrouwen uit Zimbabwe en rugbydames uit Fiji zo hartstochtelijk toegejuicht als in Rio.

Soms wordt de favoriet omarmd. Het teleurstellende optreden van de Braziliaanse zwemploeg dreef de fans in de armen van Michael Phelps. "Je voelt het in het water, het geluid is zo hard. Een geweldige energie", sprak de Amerikaan lovend.

Lang niet iedereen kan de Braziliaanse grollen en geluidsvolumes waarderen. Het zorgt voor valse starts en miscommunicatie tussen atleten en trainers. Ook het boegeroep bij het bedaarde, respectvolle judo schoot sommige atleten in het verkeerde keelgat. Een Franse polsstokhoogspringer, winnaar van het zilver achter een Braziliaan, barstte in tranen uit toen hij tot op het podium werd uitgefloten.

Kwaad is het allemaal niet bedoeld, bezweren de olympische 'hooligans' die in ieder geval geen stadions afbreken. Het is slechts 'zueira' (plagerij), een andere nationale sport.

Zuid-Amerika moest honderdtwintig jaar wachten op zijn eerste Spelen. De fans vinden dat dit dure feestje best op eigen wijze mag worden gevierd.