dinsdag, januari 31, 2012

Op zoek naar de nieuwe Romário

Uit de krant van vandaag.
------------------------------------------------------------------------------------
In een jaar groeide Wellington Priori (21) uit van een anonieme gevelreiniger tot de ster van zijn sloppenwijk.

“Het is erg snel gegaan”, vertelt de Braziliaan op een hobbelig zandveldje achter de Universiteit van São Paulo. Precies hier veranderde zijn leven toen een scout van de Nederlandse voetbalschool Projeto Gol hem eind 2010 een balletje zag trappen.

“Een maand later liep ik al stage bij AGOVV in Apeldoorn.” De verhuizing van zijn rommelige favela naar een Nederlands gastgezin beviel prima.

“De rust, de regelmaat. Elke dag aardappelen op tafel, heerlijk. Ik hou niet van die rotzooi hier.” Het veld wordt omringd door zwerfvuil en er staat een dug-out met dichtgemetselde kogelgaten.

De sierlijke verdedigende middenvelder maakte indruk bij AGOVV. Wellington werd ‘de nieuwe Douglas’ genoemd, naar de genaturaliseerde Braziliaan van FC Twente.

“Zo zie je maar weer hoeveel talent er in sloppenwijken is”, zegt de Rotterdamse hoofdcoach van Projeto Gol, Ricardo Montoya (43). “Romário en Ronaldo zijn ook in favela’s begonnen. Je ziet alleen zelden scouts van Braziliaanse clubs in dit soort wijken. Daar spelen wij op in.”

Ricardo Montoya (l.) en Wellington Priori

Montoya vertrok in 2005 naar Brazilië omdat hij “niet gelukkig” werd van zijn Nederlandse kantoorbaan. “Ik droomde van een eigen voetbalschool en ben gewoon begonnen met tien jongens en een lekke bal.”

Professioneel werd het project pas toen er in 2008 twee Nederlandse investeerders instapten. Er worden nu vijftig talenten uit heel Brazilië begeleid op de school in Tibaú do Sul, vlakbij de noordelijke strandstad Natal. Ook voor onderwijs wordt gezorgd, inclusief Engelse les om de Brazilianen klaar te stomen voor het gehoopte Europese avontuur.

Vandaag heeft Montoya een Noorse scout meegenomen naar een wedstrijd in Wellingtons favela. Spelers van buiten de EU komen in Noorwegen namelijk makkelijker aan de bak. Om kans te maken op een Nederlandse werkvergunning moet een Braziliaan een half miljoen euro per jaar verdienen.

De scout laat zijn oog vallen op rechtsback Robson Barbosa (19) en middenvelder Bruno Aparecido (16). Ze mogen naar Tibaú do Sul en kunnen daarna terecht bij een Noorse topclub, verzekert hij.

Het is even slikken als de Noor vertelt over de extreme kou in zijn land, maar het vooruitzicht van de blonde Noorse vrouwen vergoedt veel. “Natuurlijk gaan we”, lacht Robson. “We grijpen elke kans. Voetbal is voor ons de enige manier om hogerop te komen.”

Ook Wellington vertrekt binnenkort naar het ijzige Noorwegen. Aangezien AGOVV geen half miljoen euro per jaar kan betalen, gaat de Braziliaan eerst stage lopen bij Viking Stavanger. Als het daarna tot een transfer komt, krijgt Projeto Gol 20% van de overnamesom.

“Via Noorwegen hoop ik bij een grote Nederlandse club te belanden. En dan daarna naar AC Milan, de club van mijn idool Andrea Pirlo. Je moet durven dromen toch?"

zaterdag, januari 28, 2012

Cokevliegtuigjes in je achtertuin

Uit de krant van vandaag. Ik heb het stuk geschreven met collega Edwin Timmer.
---------------------------------------------------------------------------------
Het is net een zwerm muskieten, zo massaal en irritant zijn de cokevliegtuigjes die komen aanvliegen vanuit Venezuela en Colombia. Ze landen vrijwel in de achtertuin van Ronald Janssen, een Nederlandse duikschoolhouder op het bij Honduras horende bounty-eiland Utila.

,,De drugsbendes rijden midden in de nacht over mijn land en de smokkelvliegtuigjes landen op honderd meter afstand. Ik sta machteloos, want alle autoriteiten zitten in het complot.”

Op de kaart is Utila met een oppervlakte van 42 vierkante kilometer maar een onbeduidend vlekje voor de Caribische kust van Honduras. Onder duikliefhebbers is het gewezen pirateneiland echter een bekende trekpleister.

Utila ligt namelijk bij een groot koraalrif waar je spotgoedkoop kunt duiken tussen walvishaaien, dolfijnen en scheepswrakken waarin nog enkele eeuwenoude schatten verborgen zouden liggen. De sfeer was altijd relaxed. Bezoekers en bewoners genoten dagelijks van zon, duiken en een lui diner bij avondlicht in het enige dorp.

Janssen stond begin jaren tachtig aan de wieg van het duiktoerisme op het Hondurese eiland. ,,Ik kocht een bootje, een tank en een compressor en leerde mezelf de fijne kneepjes. Algauw kwamen er steeds meer Amerikaanse en Europese backpackers naar het eiland. Je kon hier voor 99 dollar een complete duikcursus volgen.”

Een paar jaar eerder was de voormalige militair en trucker bij toeval op Utila verzeild geraakt. ,,Op een reis door de regio werd Utila me aangeraden omdat het Engelstalig is en ik geen Spaans sprak. Dat ik er dertig jaar later nóg zou zitten, had ik nooit gedacht.”

Eeuwenlang was het idyllische eilandje een broeinest van Britse en (in mindere mate) Hollandse piraten. ,,Er woonden alleen afstammelingen van blanke piraten en zwarte slaven toen ik hier dertig jaar terug aankwam. Het waren zo’n duizend mensen die allemaal op één vierkante kilometer woonden. Op het vasteland, slechts 29 kilometer verderop, werd Utila gezien als een zonderlinge Engelstalige enclave.”

Ronald Janssen

Daarin kwam verandering nadat er in 2003 een vliegveldje werd gebouwd in de oosthoek van het eiland. Janssen had de pech dat dit pal naast zijn landgoed gebeurde. ,,Geen hond weet wie het betaald heeft, maar ik heb wel een vermoeden.”

Dergelijke pistes zijn goud waard voor drugsbendes uit Zuid-Amerika en Mexico die inmiddels de gehele noordelijke Hondurese kust, inclusief de eilanden, gebruiken om hun waar richting de VS te krijgen.

Volgens de Amerikaanse drugswaakhond DEA is Honduras uitgegroeid tot de belangrijkste hub voor de smokkel van ‘wit goud’ naar het noorden. Dat gebeurt per vissersschepen, duikboten – het leger haalde vorig jaar een onderzeeër met 7 ton coke boven water – en een zwerm aan vliegtuigjes.

Utila fungeert daarbij als trampoline. Voor een tweemotorig vliegtuigje met een volle tank is het eilandje bereikbaar vanuit zowel Colombia en Venezuela als Miami. Het vliegveldje naast huize Janssen vormt daarmee een ideale plek voor een pitstop.

Janssen: ,,Je ziet de vluchten al een dag van tevoren aankomen. De politie begint dan druk te patrouilleren in het dorp en niemand mag bij het vliegveld komen. Soms schieten ze in de lucht om iedereen op afstand te houden.”

De landingen gebeuren in het donker. ,,Rond twee uur ’s nachts brengen ze de brandstofvaten van een naastgelegen huis naar het vliegveld. Ik woon daartussen, maar daar malen ze niet om. Dan komt het vliegtuigje aan en er kraait verder geen haan naar.”

Soms gaat het mis. ,,Onlangs stortte er eentje neer met 1.500 kilo coke aan boord. Vervolgens voerde de politie een enorme show op. Het spul werd zogenaamd verbrand, maar dat was gewoon meel. Er kwamen zwarte rookwolken af, terwijl cocaïne witte rook geeft. Bovendien was er daarna dagenlang geen meel te krijgen op het eiland. Ik weet dat het bezopen klinkt, maar zo gaat dat hier.”

Janssen bij een verongelukte Colombiaanse piloot

In het kielzog van het drugsgeld wordt Utila overspoeld door gespuis, aldus Janssen. ,,Zo’n 90% van de bevolking bestaat nu uit ‘Spanjaarden’, ofwel mensen van het vasteland. Daar zitten veel criminelen tussen, waardoor de toeristen massaal wegblijven. En ik geef ze geen ongelijk.”

Zijn bedrijf Cross-Creek verhuurt ook huisjes op het eiland. ,,Afgelopen twee weken is er drie keer ingebroken. Alle huurders zijn uiteraard vertrokken. We weten wie de daders zijn, maar ik moet de politie 1.500 dollar betalen om hen op te laten pakken.”

Honduras heeft het hoogste moordcijfer ter wereld en is volgens de Nederlander hard op weg ook het meest corrupte land te worden. ,,Ik heb een vermogen aan advocaten uitgegeven, maar het is onmogelijk om je recht te halen in dit land. De autoriteiten zitten tot over hun oren in de drugshandel.”

De twee meter lange en 135 kilo zware Nederlander is de wanhoop nabij. ,,Ik weet niet wat ik tegen die nachtelijke indringers moet doen, maar ik weet wel wat ik graag zou willen doen! Het punt is dat de Spanjaarden hun zaakjes hier met AK-47’s oplossen. Vorige maand is er op een ander Caribisch eiland weer een Nederlander vermoord. Het zou me niet verbazen als ik de volgende ben.”

maandag, januari 23, 2012

Column over rijke Braziliaanse vrouwen

Uit De Telegraaf van vandaag.
------------------------------------------------------------------------------------
Januari is een komkommermaand in Brazilië. Vaak wordt gezegd dat het nieuwe jaar hier na carnaval pas echt begint.

In de media is er bij gebrek aan nieuws veel aandacht voor relletjes in reality soaps als Big Brother. Afgelopen week zou een deelneemster voor het oog van de natie zijn verkracht onder een laken dat verdacht op en neer wipte. Hoewel beide betrokkenen dit ontkennen, dreigt de regering het programma uit de lucht te halen.

Veel ophef is er ook rond de nieuwe reality serie Mulheres Ricas (Rijke Vrouwen) van de oorspronkelijk Nederlandse televisieproducent Eyeworks.

In de eerste aflevering maakten we kennis met Val Marchiori (37) uit São Paulo. De blonde diva ging even voor dertien miljoen euro een nieuwe privéjet kopen. Met haar oude kist kon ze namelijk niet rechtstreeks naar haar favoriete modewinkels in Parijs vliegen.

„Tussenlandingen zijn vreselijk. Hello!”, riep de ’ondernemer’ die fortuin maakte toen ze in 2005 een 65-jarige kippenvleesmagnaat aan de haak te sloeg.

Afgelopen week maakte Val een helikoptertochtje boven Rio de Janeiro met haar vriendin Narcisa Tamborindeguy, „een aristocraat uit een heel goede, waardige en verfijnde familie”.

Maar de nouveau riche uit São Paulo vond Rio een beetje eng en ordinair. „De stad laat veel te wensen over qua glamour en mooie mensen met juwelen. Hello!”, aldus Val na een kaviaarlunch in Copacabana waarbij ze dure champagne uit het raam gooide voor het gepeupel op straat.

Val 'Hello' Marchiori

Terug in São Paulo had de binnenhuisarchitect Brunete Fraccaroli andere zorgen aan haar hoofd. Er was een schoentje kwijt van een barbiepop die ze naar zichzelf had laten modelleren.

„Ik wil haar schoentje terug”, foeterde ze tegen haar assistent Ronaldo. Even later gaf ze haar in het roze geklede hondje een lekker glas Frans mineraalwater te drinken.

Het holle vertoon van de vijf deelnemers, wier fortuin wel omgekeerd evenredig lijkt aan hun intelligentie, doet het bloed van menig Braziliaan koken. „Dit is een belediging voor de miljoenen arme Brazilianen”, walgde een tv-recensent.

Maar er zijn ook veel kijkers die juist wegdromen bij het unieke kijkje in de keuken van superrijk Brazilië. Het land krijgt er gemiddeld negentien miljonairs bij per dag (de teller staat op 145.000, gerekend in dollars), maar zij lopen doorgaans niet zo te koop met hun rijkdom.

Eyeworks vaart in ieder geval wel bij alle heisa. Vanavond stemmen miljoenen Brazilianen weer af op de capriolen van het gefortuneerde vijftal.