Column Boligarchen

Uit De Telegraaf.
-------------------------------------------------------------------------------------
Het was de fooi van zijn leven. De conciërge van het chique Crillon-hotel in Parijs ontving in 2012 een cheque van 100.000 euro. De gulle gever was een Venezolaanse gast die een slokje champagne te veel op had.

Zijn naam was Diego Salazar. Het ging deze gesjeesde student en voormalig straatverkoper voor de wind sinds zijn neef de scepter zwaaide bij het Venezolaanse staatsoliebedrijf PDVSA. Hij kreeg uit het niets een topfunctie en begon een jetsetleven vol tripjes naar Dubai en de Franse hoofdstad.

Maar de exorbitante fooi bleek een misser. Het hotel belde, helaas voor de conciërge, de politie. Deze koppelde de betaling aan een bankrekening van Salazar in Andorra waarop meer dan 200 miljoen dollar stond geparkeerd. Spaanse en Amerikaanse aanklagers trokken het spoor door naar andere belastingparadijzen en ontdekten nog eens 11 miljard aan verduisterde oliedollars bij de PDVSA-top.

Types als Salazar worden 'boligarchen' genoemd, naar de 'Bolivariaanse' revolutie (1999-heden) die het relatief rijke Zuid-Amerikaanse land in de vernieling heeft gedraaid. Zij hadden tot dusver niets te vrezen in eigen land, waar justitie aan de ketting ligt bij het autoritaire Maduro-regime.

Maar de boligarchie begint zich zorgen te maken. De dagen van Maduro lijken geteld. De impopulaire opvolger van Hugo Chávez zou de komende presidentsverkiezingen (2018) nu kansloos verliezen. Een machtswisseling zou de deur open zetten voor vervolging van het huidige kleptocratische regime.

Het verklaart waarom Maduro zich steeds meer tot dictator ontpopt. Zo werd oppositieleider Henrique Capriles deze maand voor vijftien jaar uitgesloten van verkiezingen. Massale straatprotesten die al weken duren, worden hard neergeslagen door de Bolivariaanse politie.

De doden die daarbij vallen, maken de volkswoede alleen maar groter. Maduro werd afgelopen week bekogeld met eieren en flessen tijdens een militaire parade. Het geduld van de hongerende bevolking met de champagnesocialisten lijkt definitief op.