-------------------------------------------------------------------------
Het kleine Uruguay zit in zijn maag met zes Guantanamo-gevangenen die het vorig jaar opving op verzoek van president Obama. De ex-terreurverdachten klagen steen en been en weigeren te werken.
Stank voor dank, vinden de Zuid-Amerikanen. „We nemen absoluut niemand meer op uit Guantanamo”, aldus de Uruguayaanse minister van Buitenlandse Zaken Nin Novoa. Dat belooft wat voor Nederland, dat door de VS ook is gevraagd gedetineerden uit de beruchte gevangenis op te nemen.
Het leek een droomverhuizing voor de mannen uit Syrië (vier), Tunesië en Palestina. Na een twaalfjarig verblijf in het beruchte strafkamp werden ze in december als vluchtelingen verwelkomd in Montevideo, de charmante hoofdstad van het vredige Uruguay. Ze wonen daar gratis in een huis van de lokale vakcentrale en krijgen 600 dollar zakgeld per maand.
Chagrijn is echter troef in het pand. In de statige hal zit de Syriër Jihad Dhiab (43) mokkend te skypen op de gemeenschappelijke computer. Als een sympathiserende latina hem een boek komt aanbieden om zijn Spaans te oefenen, grist hij het cadeau zonder bedankje uit haar handen.
Het huis in Montevideo waar de oud-gevangenen wonen
Dhiab loopt op krukken als gevolg van zijn hongerstakingen in Guantanamo. Dat weerhield hem er onlangs niet van om, gehuld in een oranje overall en zonder geldig reisdocument, op te duiken in buurland Argentinië. „Het voelt alsof we van de ene in de andere gevangenis zijn beland”, foeterde hij namens de groep op een persconferentie.
De Arabieren willen ieder een eigen woning en financiële steun om hun families naar Uruguay over te brengen. Ook vragen ze om de bouw van een moskee in Montevideo. De havenstad van 1,3 miljoen inwoners telt geen driehonderd moslims.
Tot werken voelen de gasten zich nog niet in staat. De vakcentrale bood hun tevergeefs banen aan in onder meer de bouw en de horeca. „Ze komen alleen buiten om vuilnis op de stoep te zetten”, zegt de naast hun huis werkende parkeerwachter Manuel Portela.
De moeizame aanpassing is een domper voor de vorige Uruguayaanse president José Mujica. Het brein achter het humanitaire gebaar kwam laatst op bezoek om het zestal te porren. Werk is de beste weg tot integratie, aldus de ex-guerrillero die zelf dertien jaar in een kerker overleefde door zijn eigen urine te drinken.
De uitkering loopt maximaal drie jaar, verzekerde Mujica. „Als ze dan nog niet werken, gaan ze naar de knoppen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten