-----------------------------------------------------------------------------------
Vliegavonturier Wilfred van Beek maakte zijn droom waar dit jaar. Als eerste piloot vloog hij heel Brazilië rond in een ‘trike’, een gevleugelde open driewieler. Na tien maanden, 14.890 kilometer en menig voorzorgslanding is de 37-jarige ingenieur uit Hoevelaken de gevierde man in de Braziliaanse vliegwereld. Zijn Braziliaanse vriendin en copiloot Fabiana stond haar stoel één etappe af aan De Telegraaf. “We werden voor ET’s aangezien als we in de dorpsstraat van zo’n goudzoekerplaatsje landden.”
“Dit kan even hobbelig worden”, waarschuwt Van Beek over de intercom. We zweven boven de wolkenkrabbers van Belo Horizonte en naderen een bergkam aan de rand van de miljoenenstad. Algauw begint de turbulentie stevig aan onze vleugel te rukken. Daar zit je dan op anderhalve kilometer hoogte, in een schuddende onbeschutte stoel. Relaxed is anders.
Boven Belo Horizonte
Vijf minuten eerder, ready for takeoff
Het blijkt het voorteken van een ruige vlucht. De ervaren piloot vliegt tegen zijn gewoonte in aan het begin van de middag. “Je kunt beter vlak na zonsopgang of tegen zonsondergang vliegen. Dan heb je niet zo’n last van de thermiek, die kurkentrekkers van stijgende en dalende lucht die je steeds voelt.”
Maar na drie dagen wachten in Belo Horizonte is Van Beeks geduld op. De bewolking is even opgetrokken en hij wil dóór. Zijn missie is bijna voltooid. Hij moet nog vijfhonderd kilometer tot zijn huidige woonplaats en eindbestemming Paraty, bij Rio de Janeiro.
We vliegen ruim honderd kilometer per uur met zijn uit Frankrijk geïmporteerde trike. “Je kunt sneller, maar dan wordt de druk op het lichaam te groot. Vergelijk het met wind die je vangt als je je hand uit een autoraam steekt op de snelweg. In een trike voel je die druk op je hele lichaam. Het is de meest pure vorm van vliegen. Het is alsof je in een vliegende 3D-bioscoop zit.”
Van Beek kan er vandaag minder van genieten kan gewoonlijk. “Als de lucht rustig is, dan laat ik de stuurstang los en leg ik mijn benen op het paneel om te ontspannen. Dat is niet gevaarlijk nee, de trike is zeer stabiel.”
Relaxed van het landschap genieten(boven het duingebied Lençois Maranhenses)
Foto's van Wilfred van Beek
Ook qua landschap blijkt het geen topetappe vandaag. We vliegen over het zuidoosten van de provincie Minas Gerais en het beeld onder ons wordt bepaald door kaalgekapte groene heuvels en mijnbouw. Na anderhalf uur landen we in het koloniale stadje São João del Rei. Van Beek, die zijn dure hobby betaalt van zijn baan in de offshore-industrie bij Rio de Janeiro, slaakt een zucht van opluchting.
“Heerlijk om de grote stad weer uit te zijn. Ik ben deze reis onder de indruk geraakt van de kwaliteit van het Braziliaanse boerenleven.”
Op het vliegveldje van São João del Rei
In het verre achterland ben je als piloot dikwijls afhankelijk van landingsstrips bij boerderijen. Van Beek logeerde er bij steenrijke soja- en vleesboeren. “Die mensen leven als vorsten. Ze hebben allemaal privévliegtuigjes en een overvloed aan ruimte, personeel en lekker eten. En voor hun feesten laten ze de hipste dj’s uit Europa invliegen. Ik had boer in Brazilië moeten worden!”
Dankzij de gastvrije grootgrondbezitters kon hij in het westen dwars over de Pantanal vliegen, ’s werelds grootste moeras. “Dat was het mooiste stuk van de reis. We vlogen over kristalheldere rivieren en meren, tussen krijsende toekans en papegaaien. Het deed me denken aan mijn vlucht over de Afrikaanse savanne in 2002. Daar was het dierenleven ook zo rijk.”
Pantanal
Na de Braziliaanse luchtsafari doemde het Amazonewoud op. “Dat is even prachtig als angstaanjagend. Je vliegt soms urenlang over een eindeloos bladerdak, zonder enige landingsoptie. Bij motorpech of een lege tank kun je je alleen in de bomen of een rivier laten vallen.”
De trike houdt het op een volle tank vier uur vol in de lucht. Er moesten dus pitstops worden geïmproviseerd. “We moesten een paar keer in de hoofdstraat van smokkeldorpjes landen. Dan vlogen we eerst een paar keer over, opdat Fabiana de weg vrij kon schreeuwen.” Waarna het hele dorp uitliep. “Daar sta je dan met je vliegmachine van 40.000 euro in zo’n arm gebied. Je stelt je wel bloot zo.”
Van Beek vond de Amazone erg ruig. “Zo’n beetje alles gebeurt er op illegale wijze. Zo moesten we onze vliegbenzine via smokkelaars regelen.” In het goudzoekerstadje Itaituba zag hij oude zatte kerels met complete harems van tienermeisjes. Op de muur van zijn hotelkamer zaten menselijke bloedspetters. “De mensen zijn er verwilderd, ze schamen zich nergens voor.” Na één landing was het even dreigend, in Almeirim. “Toen zijn we gelijk weggevlogen.”
De zwaarste etappe moest toen nog komen. De toeristische noordoostkust van Brazilië, bekend van steden als Fortaleza en Natal, viel tegen. “Daar hebben we ons lelijk op verkeken. Het leek eenvoudig: gewoon boven het strand vliegen en genieten van het zonnige weer. Maar de wind bleek een hel. We hebben geen tien seconden op dezelfde hoogte gevlogen. Het was een continue afranseling. Uit voorzorg zijn we een paar keer op het strand geland.”
Winderige noordoostkust
Ook de volgende etappe richting de hoofdstad Brasília, dwars over een bar winderig woestijngebied (de ‘sertão’), vereiste enig kunst- en vliegwerk. Thermiekkolommen werden daar als het ware omvergeduwd door de wind, aldus Van Beek. “Je landt dan in een horizontale kurkentrekker, lastig.”
Ondanks de gevoeligheid voor de weersomstandigheden heeft de trike één van de beste veiligheidsrecords van de sportieve luchtvaart. Als de motor uitvalt, zweeft een beetje piloot rustig naar beneden, zigzaggend op de wind. Van Beek: “Een stukje regelmatig land van vijftig meter is genoeg om te landen. Alleen in de Amazone was dat dus lastig.”
Zijn dertigjarige vriendin Fabiana vond het soms wel afzien onderweg. “Mijn garderobe bestond dit jaar uit vijf slipjes, één bh, één jurkje en een stel slippers. We sliepen soms in openluchthotels van duizend sterren. Al met al was het een onvergetelijke ervaring.”
Fabiana
De kers op de taart kwam na aankomst in Paraty, toen het stel werd genomineerd voor een belangrijke Braziliaanse vliegprijs.
Voor Van Beek is de reis meteen ook reden om in Brazilië te blijven wonen. “Ik moet je bekennen dat ik minder enthousiast over het land raakte naarmate ik het beter leerde kennen. Alleen de bureaucratie al om mijn trike te importeren, daar lusten de honden geen brood van. Maar het mooie is dat ik hier wel mijn eigen leven kan vormgeven. Hier heb ik de vrijheid om zo’n prachtig avontuur te beleven. En in Nederland niet.”
Zie voor meer verhalen en foto’s van het avontuur: www.matomar.com
De route
Geen opmerkingen:
Een reactie posten