Gehaaide pinguïns

Column uit de krant van vandaag.
----------------------------------------------------------------------------------
Net als haar voorbeeld ‘Evita’ Perón mag de Argentijnse president Cristina Kirchner graag vanaf een balkon uitvaren tegen de welgestelden. Zo oreerde de ‘rode koningin’ onlangs dat “het hart van de rijken bevriest door hebzucht”, geïrriteerd als ze was over boerenprotesten tegen een gepeperde exportbelasting die uiteindelijk sneuvelde.

Bij de Dwaze Moeders en de peronistische vakbonden gaat zo’n leus er in als koek, maar ergens klopt er iets niet. ‘De’ rijken? Ahum, het vermogen van Cristina en haar man en voorganger Néstor Kirchner is op het presidentiële pluche vermenigvuldigd tot maar liefst 5,5 miljoen euro.

De gehaaide ‘pinguïns’ uit het ijzige Patagonië zeggen zo goed te boeren door enkele geslaagde risico-investeringen en het rendement op de 41 stuks onroerend goed die ze samen bezitten.

Bovendien blijken ze over een slimme boekhouder te beschikken. Over de miljoenen peso’s die ze vorig jaar opstreken met huisjes melken, is nog geen half procent belasting betaald, zo vogelde dagblad La Nación uit.

Cristina gaat sinds kort fiscaal gunstig door het leven als ‘kleine belastingplichtige.’ Maximaal toegestane bedrijfsruimte: 20 vierkante meter. We moeten dus maar aannemen dat ze op haar paleis geen tijd steekt in dat bijbeunen op de woningmarkt.

Kortom, het koppel dat vindt dat peso’s van de rijken naar de armen moeten rollen, spaart daarbij liever de eigen portemonnee. Zo blijft er voor de vrouw des huizes wat over voor een gouden Rolex aan de pols en een damestas van het merk Hermes die volgens kenners 30.000 dollar doet. “Het zijn wolven vermomd als Robin Hood,” zo reageerde een lezer die zich belazerd voelde.

De financiële wandel van de pinguïns doet ook bij argwanende aanklagers de wenkbrauwen fronzen en er loopt een aanklacht bij justitie.

Nee, neem dan Cristina’s collega in Bolivia, Evo Morales. Links tot op het bot als de indiaan is, veegt ook hij veelvuldig de vloer aan met de hebzuchtige ‘oligarchie’ in zijn land. Een vaag begrip, maar op de één of andere manier klinkt het geloofwaardiger uit de mond van iemand die zijn eigen salaris heeft gehalveerd en rustig een week in dezelfde streepjestrui rondloopt.