Brazilianen aan de bamischijf

Uit de Financiële Telegraaf van vandaag.
-------------------------------------------------------------------------------
Duizenden Brazilianen trokken afgelopen weken in hartje Sao Paulo hun eerste bamischijf en ’brodie kroket’ uit de muur. „Het is lekker, goedkoop en makkelijk. Dat niemand hier eerder op is gekomen!”, roepen de enthousiaste klanten.

De automatiek heet Quickies, „de eerste snackbar volgens Febo-concept in Zuid-Amerika”, aldus oprichter Marcus Vinicius de Lima (44). De Braziliaan, die 180 vestigingen in zijn land wil openen in de komende vijf jaar, heeft dan ook een Nederlands verleden.

„Ik vertrok op mijn 19e naar Nederland. Liefde”, vertelt de ondernemer, terwijl achter hem enkele Brazilianen nieuwsgierig langs zijn snackmuur schuifelen. „Ik had weinig geld, at vaak uit de muur en nam me voor om dat mooie concept ooit eens in Brazilië uit te proberen.”

De Lima, die redelijk goed Nederlands spreekt, keerde na twaalf jaar terug naar zijn geboorteland. „Ik heb eerst goed verdiend met een eigen tankstationketen. Maar dat was een maffioos wereldje waarin ik me niet prettig voelde.”

In 2006 verkocht hij alles om zijn oude plan te realiseren. „Natuurlijk ben ik niet de eerste Braziliaan die potentieel zag in ’eten uit de muur’. Om het ook in praktijk te brengen is een ander verhaal. Ik lanceer in één keer een nieuw concept, een nieuw merk en nieuwe producten. Het heeft me niet voor niets vijf jaar gekost om het voor te bereiden.”

Quickies (startinvestering € 1 miljoen) staat op eigen benen, het is geen franchise van Febo.

De Lima koopt zijn loketautomaten bij de Nederlandse leverancier ADM, net als Febo overigens. Verder liet hij een Nederlandse kroketbakker overkomen om de Braziliaanse koks de fijne kneepjes te leren. De ingrediënten komen uit Brazilië, behalve de Nederlandse patat. De productie wordt op den duur verplaatst naar een eigen snackfabriek.

Sommige snacks zijn aangepast aan de lokale smaak en taal. Om de tongbrekers ’broodje’ en ’schijf’ te ontlopen, staan er een ’brodie kroket’ ( € 1,30) en een ’bami’ ( € 0,85) op het menu.

Ook zijn de bamischijf en goulashkroket ( € 0,85) minder pikant gemaakt voor de Brazilianen. En een ’patatje met’ gaat hier met ketchup over de toonbank en niet met mayonaise.

Om de Zuid-Amerikanen niet met louter nieuwigheden te overvallen, ligt er een variant op een populaire lokale kipsnack (coxinha) achter de raampjes. Om dezelfde reden wacht De Lima voorlopig met het introduceren van satésaus en frikadellen.

Op de openingsdag werden de raampjes welgeteld 1387 maal opengetrokken. Nu, 3,5 week later, telt De Lima een daggemiddelde rond 2000. De rundvleeskroket (à slechts € 0,45 en net zo lekker als bij de Febo) is de grote verkoopkampioen.

„Het grote verschil met bestaande Braziliaanse snacks is de dubbele paneerlaag”, vertelt snackmeester Cristiano Mello in de keuken. „Daarnaast moeten de ingrediënten exact gedoseerd worden om een goede kroket te krijgen, terwijl dat bij Braziliaanse snacks niet zo nauw luistert.”

De Braziliaanse telefoniste Carla Teodoro komt elke dag een rundvleeskroket uit de muur trekken in haar lunchpauze. „Ze zijn erg lekker. En het is echt een uitkomst dat je niet in de rij hoeft te staan.” Het ontbreekt alleen nog aan een frisdrankautomaat en een kabeljauwkroket, vindt ze. „Brazilianen zijn dol op kabeljauw.”

Quickies opent binnenkort ook vestigingen in drie metrostations. Maar eerst komen er drie nieuwe snackbars in het centrum.

De Lima is voorlopig ’s nachts niet open. „Daar is het centrum te ruig voor. Maar in andere wijken en steden willen we op het stappubliek mikken, net als de Febo in Nederland.”

Column Overval

Hij staat vandaag ook op de Telegraaf-site.
---------------------------------------------------------------------------------
Er komt geen einde aan de rode metrolijn van São Paulo. Terwijl de sloppenwijken langs de ramen flitsen, staat een vrouw te dommelen in de propvolle wagon. Ze schrikt wakker van het eindpunt: station Corinthians-Itaquera.

Voetbalfans uit de hele wereld stappen hier over drie jaar uit voor de openingswedstrijd van het WK. Pal naast het station gaat de populaire volksclub Corinthians daartoe een nieuw stadion bouwen, het Itaquerão (prijskaartje: 450 miljoen euro).

São Paulo heeft al een groot en modern stadion (Morumbi), maar de club die daarin speelt (São Paulo) leeft op voet van oorlog met de voorzitter van de Braziliaanse voetbalbond. De bond sprak een veto uit over het Morumbi-stadion.

Een duur grapje, letterlijk en mogelijk ook figuurlijk. Want de bouw van het Itaquerão is een race tegen de klok geworden. Er dreigt een afgang als bij het WK van 1950, toen het Maracanã-stadion in Rio de Janeiro nog één grote bouwput was bij de aftrap.

“Brazilië heeft alles om een schitterend WK te organiseren. In 2038”, kopte een tijdschrift.

Tijd voor een kijkje op de bouwkeet. Ik loop over een viaduct het metrostation uit richting ‘stadion’. Algauw beland ik in een niemandsland met struikgewas. Plots zie ik twee jongens van achteren naderen. Ik sprint weg, maar het is te laat.

“Ik snijd je open als je nog iets geks doet”, zegt een halfbloed met een groot mes. “Laat je geld zien”, maant een pokdalige zwarte met een pistool.

Rustig haal ik mijn broekzakken leeg. Na ruim vijf jaar in Brazilië moest dit toch een keer gebeuren. Gelukkig blijken de overvallers tevreden met de buit van zo’n 120 euro en mijn mobiel.

“En je rugzak?”, vragen ze, kalmer nu. Daar gaat mijn dure digitale camera, denk ik. Maar: “Die mag je houden. Ok journalist?”, zegt de zwarte, op wie ik intussen wat heb ingepraat. Dankjewel!

Als het duo verdwenen is, word ik gewenkt door vier mannen die het tafereel van een afstandje hebben gadegeslagen. “Er zijn hier elke dag overvallen. We lopen in gewapende groepjes van de metro naar ons werk”, vertellen ze.

Politie is er in geen velden of wegen te bekennen. Ook na een belletje komen de dienders niet opdagen.

Je kunt een leukere plek verzinnen voor een groot voetbalfeest. Maar de bouw van het Itaquerão is deze maand in ieder geval begonnen.

Repo Marabá

Uit de krant van vandaag.

(En hier een indrukwekkende documentaire over de moord op kastanjeplukker José Claudio Ribeiro.)
------------------------------------------------------------------------------------
Vanuit het vliegtuig naar de Amazonestad Marabá is te zien wat voor een lachertje de huidige Braziliaanse boswetgeving is. De landgoederen beneden zijn voor gemiddeld 10% bedekt met bomen, waar 80% de norm is. Het tropisch regenwoud is afgebroken tot een dorre vlakte met her en der een koe.

Het Braziliaanse bospardon dat in de maak is, zorgt hier dan ook voor blije gezichten. Eigenaren van een ‘klein’ stuk grond (tot 400 hectare) hoeven veel illegale kap van vóór 2008 niet opnieuw aan te planten. Liever wat minder strenge normen dan een wet die van bijna alle boeren milieuboeven maakt, zo vindt een grote meerderheid van de Kamer van Afgevaardigden.

“Het is weer een bewijs dat misdaad loont in de Amazone”, zegt advocaat João Batista van de ngo CPT, die de oorlog om land en bos rond Marabá op de voet volgt. De omgeving van de stoffige wildweststad is de laatste jaren afgegleden tot de meest gewelddadige streek van het immense Zuid-Amerikaanse land.

Na de recente liquidatie van enkele kastanjeplukkers die hun bomen probeerden te beschermen, stuurde president Dilma Rousseff afgelopen week soldaten en federale rechercheurs naar Marabá. Volgens Batista wordt nog geen procent van de moorden opgelost hier in het zuidoosten van de provincie Pará. “En de straffeloosheid zal alleen maar toenemen door het bospardon.”

De vermoorde milieuactivist José Claudio Ribeiro met Majesteit, zijn favoriete kastanjeboom. Onder: de dodenlijst waar hij opstond

Voorstanders van het pardon wijzen op kromme toestanden in allang ontboste landbouwgebieden in het zuiden van Brazilië, waar de meeste boeren ook illegaal zijn. Dat de kap van het verre Amazonewoud volgens wetenschappers versnelt door het pardon, zal veel van deze boze boeren een zorg zijn.

Onverstandig, vindt de bekende Amazone-expert Antonio Nobre. “In het zuiden beseffen ze niet dat hun rijke soja- en suikerrietgebieden zonder het Amazonewoud in een woestijn veranderen. Deze regio ligt op dezelfde breedte als de woestijnen in Chili, Afrika en Australië, maar wordt door verdamping via bomen bewaterd door een enorme ‘vliegende rivier’ vanuit de Amazone. Zonder deze waterpomp is de landbouw ten dode opgeschreven.”

Het pardon moet nog door de Senaat, waarin de boeren erg machtig zijn. Liefhebbers van de Amazone hopen op een veto van president Dilma Rousseff. Zij is volgend jaar gastvrouw van de internationale milieutop Rio+20 en zou vrezen voor haar imago.

Topkok: 'Vrijheden Peru staan op het spel'

Uit de krant van vandaag.
------------------------------------------------------------------------------------
De beslissende ronde van de Peruaanse verkiezingen wordt morgen met argusogen gevolgd in het buitenland. De rechtse dictatordochter Keiko Fujimori en de linkse oud-couppleger Ollanta Humala maken in een nek-aan-nekrace uit wie de nieuwe president wordt.

“De vrijheden die Peru afgelopen tien jaar heeft gewonnen, staan nu op het spel,” zegt de topkok Gastón Acurio in een interview met deze krant. De baas van de internationale restaurantketen 'Astrid y Gaston' is een ster in het kookgekke Andesland en wordt zelfs genoemd als toekomstig president.

“Ik ben de vrucht van de prille Peruaanse democratie, met een vrije markt, stevige instituties en veel minder corruptie dan in de jaren negentig” (toen Keiko's vader Alberto Fujimori het land met harde hand regeerde).

Met een gemiddelde groei van ruim 7% was de Peruaanse economie afgelopen vijf jaar de topper van Zuid-Amerika. De armoede daalde van 45% naar 31%.

Waarom staan er morgen dan toch twee protestkandidaten in de verkiezingsfinale?

Acurio: “Omdat de democratische middenpartijen zo stom waren om in de eerste ronde met drie kandidaten mee te doen, met vrijwel hetzelfde programma. En omdat een derde van de mensen nog steeds in armoede leeft, schandelijk veel voor een rijk bedeeld land als Peru.”

De gepensioneerde luitenant-kolonel Humala is een oude vriend van Hugo Chávez, maar spiegelt zich nu aan de gematigd linkse Braziliaan Lula. Hij wil onder meer de contracten met buitenlandse mijnbouwbedrijven openbreken.

Keiko Fujimori erkent intussen de fouten van vader Alberto, die in 2009 25 jaar cel kreeg voor mensenrechtenschendingen en corruptie. Ze belooft dat ze hem niet zal vrijlaten als ze gekozen wordt.

Eerst zien dan geloven, aldus Acurio, die zelf twijfelt over een mogelijk politiek avontuur. “Koks zijn voor Peru wat voetballers zijn voor Nederland. Ze maken het land trots en eensgezind, terwijl de politiek verdeeldheid zaait. Ik denk dat ik in de keuken meer kan betekenen voor mijn land.”