-------------------------------------------------------------------------------------
Er hangt een opgetogen sfeer op de federale rechtbank in Buenos Aires. Het is stralend lenteweer, bijna weekend en de kranten koppen dat weer enkele juntabeulen levenslang hebben gekregen.
Ik ben op bezoek om te praten over Julio Poch, de vermeende ’moordpiloot’ uit Zuidschermer. Twee hoge functionarissen willen de zaak graag toelichten, mits anoniem.
De Argentijnse justitie worstelt met het „erg complexe” dossier, vertellen ze. Ruim twee jaar na Pochs arrestatie is er nog geen bewijs dat hij ’vluchten des doods’ bestuurde in de juntatijd (1976-1983).
Logisch, aldus het duo. Het macabere executieritueel voltrok zich immers in het diepste geheim. De slachtoffers zijn in zee gegooid, de meeste daders zwijgen als een graf. „Het is vrijwel onmogelijk om aan te tonen dat Poch op die en die dag vloog met dat en dat slachtoffer aan boord.”
Waarom de aanklacht dan toch wordt doorgezet?
De gewezen Transaviavlieger, die alle aantijgingen van de hand wijst, blijkt een proefkonijn. Ze zijn op de rechtbank zo gebrand op een eerste Argentijnse veroordeling van een ’piloot des doods’ dat men hoopt af te kunnen met een minder strenge bewijsvoering.
„Het is namelijk wel waarschijnlijk dat hij erbij betrokken was”, zeggen de bronnen. Een "belangrijke aanwijzing" is de getuigenis van de Transavia-collega’s die Poch tijdens een verhit etentje op Bali dubieuze uitspraken hoorden doen (’We threw them in the sea!’).
Verder put de aanklacht uitvoerig uit het boek El Vuelo (De Vlucht). Daarin bekent de voormalige Argentijnse marinekapitein Adolfo Scilingo dat de hele marine betrokken was bij de doodsvluchten. „Ze kwamen uit het hele land aan de beurt. Iemand kan eraan ontsnapt zijn, maar dat is dan een uitzondering.”
Poch was weliswaar een straaljagerpiloot in de juntatijd, maar dat pleit hem niet vrij, zo vinden de bronnen.
„Uit zijn logboeken blijkt dat hij vóór 1976 ook kleine passagiersvliegtuigen heeft gevlogen. Er zijn voor doodsvluchten ook kleinere vliegtuigen gebruikt. En Poch kan ook copiloot of bemanningslid zijn geweest.”
Tja, alles kan natuurlijk. Maar hoe kan de Nederlander zich verdedigen tegen zulke argumenten? „Door met een alibi te komen.”
Poch wordt intussen beschuldigd van 29 verdwijningen (eerder waren dat er 950) tussen mei 1976 en februari 1978. Deze zouden verspreid over negen maanden hebben plaatsgevonden (de data zijn onbekend).
Een wel erg lange periode om een alibi voor te regelen. De 'topgun' van weleer wacht op zijn oude dag misschien wel de zwaarste missie van zijn leven in een Argentijnse rechtszaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten