Waarom ik Hugo missen zal

Eén van mijn stukjes over de dood van Chávez die afgelopen dagen in De Telegraaf stonden.
-----------------------------------------------------------------------------
Ik zal hem missen. Zoals veel journalisten rouw ik een beetje mee met de rode mensenzee rond de tombe van Hugo Chávez in Caracas.

De spraakmakende socialist was voor ons gilde - dat massaal is uitgerukt naar de Venezolaanse hoofdstad - een onuitputtelijke bron van reuring en inkomsten.

Menig collega heeft zijn carrière aan Chávez te danken. Zo ken ik een buitenlandse journalist in Caracas die 5000 dollar per maand verdiende met tv-kijken. Op ieder moment van de dag kon de grillige president daar immers een sappige uitspraak doen die zijn opdrachtgever niet wilde missen.

Chávez praatte afgelopen veertien jaar 3500 uren vol op de beeldbuis. Met als record een toespraak van 9,5 uur die zelfs naar de maatstaven van mentor Fidel Castro aan de wijdlopige kant was.

Verhalen over kapitalistische marsmannetjes die het leven op de rode planeet vernietigden, live aangekondigde nationalisaties ('Onteigen die bank!'), oeverloze scheldpartijen ('Zwijn, duivel, ezel!'); saai was het met Chávez nooit.

In die zin was zijn 'Bolivariaanse' revolutie een paradijs voor persmuskieten. Én voor linkse intellectuelen die vanachter hun Europese schrijftafels verkondigden dat de socialistische heilstaat in de maak was in 21e-eeuws Zuid-Amerika.

Maar verder?

Ik moet zeggen dat ik altijd opgelucht ben als ik in Caracas weer in het vliegtuig richting mijn relaxte standplaats Brazilië stap. Het Venezuela dat Chávez achter laat, is namelijk een grote puinhoop.

Mede door de diepe tweespalt die de rode comandante zaaide, is het olieland nu chaotischer en crimineler dan vroeger. De corruptie nam eerder toe dan af, volledig in strijd met de verkiezingsbelofte die Chávez in 1999 aan de macht bracht.

Zijn grote verdienste is dat hij arme Venezolanen meer zelfvertrouwen gaf. Hij strooide daarbij een grote zak oliegeld uit boven de sloppenwijken, geholpen door een ruime vertienvoudiging van de olieprijs tijdens zijn bewind.

Neemt niet weg dat meer marktvriendelijke landen als Brazilië armoede veel effectiever bestreden dan de vermeende Venezolaanse Robin Hood.

Het land produceert vrijwel niets meer buiten olie. De oliepoet wisselde onder Chávez slechts van eigenaar.

Terwijl zijn corrupte 'bolibourgeoisie' gouden tijden beleefde, ging het grote potverteren rustig door. De Venezolaanse leider die dáár heel revolutionair mee breekt, moet nog opstaan.